Puszcza Romincka to kraina wyjątkowych ostępów oraz bagien, gdzie od stuleci przenikają się i współistnieją dwa światy: dzikiej przyrody i człowieka. Ten zwarty rozłożysty kompleks leśny położony jest w północno – wschodniej części województwa Warmińsko – Mazurskiego, graniczącego z obwodem kaliningradzkim.

Spis treści

1. Walory przyrodnicze Puszczy Rominckiej

2. Drogowskaz

3. Puszcza Romincka i jej unikatowa przyroda

4. Urzekająco piękna i dzika

5. Puszcza Romincka – ciekawostki

Walory przyrodnicze Puszczy Rominckiej

Malowniczy krajobraz z charakterystyczną dla terenów północnych przyrodą, borami świerkowo – sosnowymi oraz torfowiskami, które porasta buczyna sprawiają, że Puszcza Romincka w znacznym stopniu przypomina wysunięte na północ tereny Syberii. Zapytani o polskie puszcze bez problemu wymienimy najbardziej znane, tzn, Białowieską czy Kampinoską, lecz o Puszczy Rominckiej rzadko kto słyszał. A szkoda, bo to unikatowy skarb natury, zwany polską tajgą, z racji specyfiki fauny i flory, która przypomina w niektórych aspektach lasy północno – wschodniej Europy. Jej niezwykły charakter tworzą typowe dla krain północnych: przyroda i polodowcowy krajobraz.

Drogowskaz

Puszcza Romincka położona z dala od szlaków turystycznych, za jeziorami mazurskim, przedzielona granicą Polski, to jeden z najcenniejszych fragmentów rodzimej przyrody. Cały kompleks zajmuje około 35 tyś. ha, z czego na terenie naszego kraju znajduje się ponad 15 tyś ha. Jest to obszar o bogatej, urozmaiconej rzeźbie terenu. Bagienne doliny i niecki rzek otaczają malownicze wzniesienia. Strome oraz wysokie stoki doliny, znaczna deniwelacja terenu, a także bystry nurt rzeczny przywołują skojarzenia z terenami podgórskimi. Osobliwa rzeźba terenu i surowy klimat wpływają na wyjątkowy charakter szaty roślinnej tej krainy.

Puszcza Romincka i jej unikatowa przyroda

W latach 70-tych i 80-tych najcenniejsze tereny Puszczy Rominckiej objęto ochroną i utworzono pięć rezerwatów przyrody. Największym rezerwatem przyrody na tym terenie jest Struga Żytkiejmska, który został utworzony w 1982 roku. Obejmuje on obszar 467 ha i położony jest we wschodniej części Puszczy Rominckiej. Rezerwat ten obejmuje dolinę Żytkiejmskiej Strugi oraz rozległe szuwary i otaczające je lasy bagienne. Ze względu na niezwykłe walory przyrodnicze, 14 stycznia 1998 roku, ustanowiono Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej, który objął obszar zwartego kompleksu leśnego oraz jezioro Gołdap i tereny otulające puszczę od południowego – wschodu. Obecnie na terenie parku znajduje się osiem rezerwatów, w tym dwa uroczyska: Uroczysko Kramnik oraz Czarcia Kepaw, w jego otulinie. Teren Ochrony Siedlisk „Puszcza Romincka” został włączony do Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000.

Urzekająco piękna i dzika

Na całym obszarze parku widoczne są silne wpływy klimatu kontynentalnego. I choć zimy są już znacznie łagodniejsze niż kiedyś, to widoczna jest znaczna różnica pomiędzy Puszczą Romincką a innymi leśnymi ostępami w Polsce. Puszcza Romincka to szczególna kraina, perła wśród polskich lasów. Czyste powietrze, nieskazitelnie czysta woda, a także duża rozmaitość siedlisk, to najważniejsze czynniki sprzyjające rozwojowi różnorodnej fauny. Dominują tu gatunki leśne i wszędobylskie: sowy, puszczyki uralskie, dzięcioły trójpalczaste. Występuje również liczna populacja orlika krzykliwego i bociana czarnego. Puszczy Romincka, z wieloma kanałkami i strugami oraz naturalnymi zagłębieniami terenu, jest doskonałym siedliskiem bobrów. Zwierzęta te, tworząc swoje rozlewiska, przyczyniają się również do ochrony innych gatunków związanych ze środowiskiem wodnym, w tym zagrożonych i chronionych. Liczne populacje bobrów, retencjonując wodę, prowadzą do jej oczyszczenia i korzystnych zmian ekosystemu.

Puszcza Romincka charakteryzuje się nie tylko bogatą fauną, ale i florą. Przeważają tu drzewostany świerkowo – sosnowe, z domieszką dębu, lipy, brzozy i grabu oraz olszy (w zagłębieniach terenu). Na tym obszarze występuje także wiele gatunków roślin chronionych.

Puszcza Romincka – ciekawostki

Deniwelacja, czyli różnica wysokości pomiędzy najniżej oraz najwyżej położonym punktem na obszarze Puszczy Rominckiej osiąga nawet 140 metrów.
Na przełomie XIX i XX wieku Puszcza Romincka stanowiła rewir łowiecki cesarza Wilhelma II. Każdego roku pod koniec września lub na początku października, czyli podczas rykowiska, cesarz przyjeżdżał do puszczy by polować na jelenie. Zwierzęta te były sławne w całej Europie, a władca w ograniczonym zakresie wydawał pozwolenia na polowania na tym obszarze.
Do dzisiejszego dnia w Puszczy Rominckiej pozostało czternaście głazów, które uwierzytelniają polowania cesarza Wilhelma II na tym terenie.
Puszcza Romincka leży w niezwykle malowniczym zakątku Mazur, zwanym potocznie Mazurami Garbatymi. Na uformowany przez lodowiec osobliwy krajobraz składają się rynny polodowcowe, z różnicą wysokości sięgającą 60 metrów.
Rynna doliny Błędzianki stanowi niezwykłą atrakcję turystyczną i jest jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc w Puszczy Rominckiej. Krajobraz można podziwiać z wieży widokowej. Niesamowite widoki na przełom doliny rozciągają się również ze wsi Będziszewo Błędziszki oraz Dziki Kąt. Miejscowość ta znamy ze ścieżki przyrodniczej „Na skraju puszczy”.
Na skraju Puszczy Rominckiej znajduje się miejscowość Stańczyki, która słynie z zabytkowych mostów kolejowych.